Κλείστε τα σχολεία καλύτερα. Η παιδεία είναι το πρόβλημα μας πλέον. Όχι ο αθλητισμός.

Για ακόμα μία φορά είχαμε επεισόδια και γενικευμένη βία στα Ελληνικά γήπεδα,  για ακόμα μία φορά ήμασταν τυχεροί που δε θρηνήσαμε θύματα και ακόμα μία φορά εμείς οι λίγοι οι ξενερωμένοι φίλοι του ποδοσφαίρου, μαζί με την ξενέρα μας, αποκτήσαμε λίγη αηδία παραπάνω, από πριν. Ευτυχώς η κατάσταση στην Ελλάδα έχει αλλάξει και η κυβέρνηση πήρε άμεσα, δραστικά μέτρα με τα οποία αναστέλλει τη λειτουργία του επαγγελματικού ποδοσφαίρου για μία ολόκληρη εβδομάδα. Του άλλαξε τα βάρδουλα δηλαδή. SWKO


Για βάλτε τα κάτω ρε αδέρφια. Βία στα γήπεδα. Βία στις πορείες. Βία στα εκλογικά αποτελέσματα ή κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου. Βία σε μουσικούς διαγωνισμούς. Βία σε διαγωνισμούς ομορφιάς. Βία στις γειτονιές. Βία στα σχολεία. Βία στα σπίτια μέσα. (Η βία μπορεί να είναι είτε λεκτική, είτε σωματική, είτε σεξουαλική, είτε θρησκευτική, είτε ψυχολογική κλπ...) 

Διαβάζοντας την προηγούμενη παράγραφο είστε σίγουροι ότι πάμε καλά; Είστε σίγουροι ότι το πρόβλημα είναι το γήπεδο; Εκεί που χιλιάδες, αν όχι εκατομμύρια άνθρωποι γυμνάζουν σώμα και πνεύμα και όταν βρίσκονται στον ίδιο χώρο ως θεατές, ψυχαγωγούνται και σπαταλούν κάποιο μέρος του χρόνου τους με κάτι που αγαπούν και τους φτιάχνει τη διάθεση.

Ποτέ δεν ήταν πρόβλημα το γήπεδο. Πότε δεν ήταν πρόβλημα η αστυνομία ή οι νόμοι του κράτους. Γήπεδα υπήρχαν και πριν 50 χρόνια. Αστυνομία όλα τα γήπεδα είναι γεμάτα κάθε μέρα και σε πολλές περιπτώσεις δεν υπάρχει και λόγος. Νόμοι υπάρχουν και κάποιοι είναι και πολύ αυστηροί. Τι είναι αυτό τελικά που φταίει και ο επαγγελματικός αθλητισμός έχει φτάσει σε σημείο απέχθειας ακόμα και για τους άμεσα εμπλεκόμενους με αυτό;

Σκεφτείτε το με μία σειρά. Αναφερόμαστε αρχικά για ανώνυμες εταιρίες... Ανώνυμη εταιρία είναι και τα village cinemas. Φαντάζεστε να μπαίνετε να δείτε τις 50 αποχρώσεις του γκρι και να σας ψαχουλεύουν αστυνομικοί στην είσοδο, να έχετε μία δεκάδα ενστόλων πάνω από το κεφάλι σας και στο τέλος της ταινίας να σας λένε μείνετε μία ωρίτσα παραπάνω να αδειάσει η δίπλα αίθουσα; Που γίνονται αυτά;

Μιλάμε για ανώνυμες εταιρίες... Εταιρίες που έχουν έσοδα και έξοδα και όταν δουν ότι χρωστάνε σε όλο τον τόπο, πέφτουν τρεις κατηγορίες εν μέσω αποδοκιμασιών και διαδηλώσεων κατά του κράτους από τους οπαδούς και αφού περάσουν δύο-τρεις χρονιές επιστρέφουν περήφανες στις μεγάλες κατηγορίες. O λαός με τη σειρά του, αποθεώνει παίκτες, προέδρους και προπονητές και ουδείς ασχολείται με το υπέρογκο ''πρώην'' χρέος, αλλά στην περίπτωση που ο φούρναρης δεν κόψει απόδειξη για τη φρατζόλα γίνεται χαμός.

Μιλάμε για ανώνυμες εταιρίες. Για κάποιες από αυτές που έχουν πολλάκις κατηγορηθεί για στημένα παιχνίδια, για χρέη σε παίκτες, για απειλές κλπ. και παρόλα αυτά, ο φίλαθλος κόσμος, δίνει τα λεφτά του για να εισέλθει στο γήπεδο και να δει κάτι το οποίο φαίνεται ''τυποποιημένο''. Και το θέμα δεν είναι το ακριβό εισιτήριο που θα πληρώσει ο κάθε μεροκαματιάρης για την αρρώστια του σε ένα τραγικό γήπεδο επιπέδου Ουγκάντας, αλλά ότι αν έχει μπάρμπα στην Κορώνη, ή ένα κονέ με την ομάδα, θα ψάξει να μάθει το ύποπτο αποτέλεσμα να το τζογάρει και αυτός.

Μπορώ να αναπτύξω πολύ παραπάνω τις ιδέες μου, αλλά γιατί να κουράσω όλους εσάς που τιμήσατε την πένα μου. Η κατάληξη της βασικής μου ιδέας λοιπόν, είναι ότι αν θέλανε αυτοί που διοικούν το ελληνικό ποδόσφαιρο και τις ΠΑΕ, δεν θα είχαν τα γήπεδα τους σαν σινεμά, αλλά σαν μέγαρα μουσικής. 

Αν βέβαια το πρόβλημα ήταν αποκλειστικά η αθλητική βία, τότε όντως η μία εβδομάδα να αρκούσε για να περιοριστεί το χάλι. Είμαστε σίγουροι ότι το πρόβλημα δεν είναι καθολικό; Είμαστε σίγουροι ότι το πρόβλημα δεν είναι κοινωνικό; Φωνές στα σπίτια, βρισιές σε τοίχους, στους δρόμους και στα σχολεία, βρισιές μέσα στην ίδια τη βουλή, το πιο χαλαρό σύνθημα των ομάδων, έχουν μέσα τις λέξεις ''μαλ@κ@, γ@μ..σι και πολλές άλλες ομορφιές.

Αν βαθύνω λίγο ακόμα τη σκέψη μου θα φτάσω στο σημείο να σκεφτώ ότι όλο το πρόβλημα ξεκινά μέσα από αυτές τις φωνές στα σπίτια. Τι να σου κάνει όμως και το κράτος; Να δώσει οδηγίες για τη δημιουργία της σωστής οικογένειας; Δεν γίνεται! Ας κλείσει όμως το κέντρο δημιουργίας προσωπικοτήτων και χαρακτήρων που ονομάζεται ελληνικό σχολείο. Οι γενιές των παπούδων μας, ούτε λεφτά είχαν, ούτε ανέσεις ούτε τίποτα. Μία τιμή μετρούσε τότε, κάποιες βασικές αρχές και αξίες και ακόμα και οι αναλφάβητοι, γνώριζαν τι σημαίνει σεβασμός και δικαίωμα ελευθερίας. Και όλα αυτά τα τότε εφόδια, τα δέχονταν από την οικογένεια, από τους δασκάλους με τις βίτσες, ακόμα και αν ήταν δημοτικό και από τους γηραιότερους, που με τις προσωπικότητές τους και με τη σοβαρότητα που τους χαρακτήριζε κατάφερναν και καθοδηγούσαν τους νεότερους, στο να ενταχθούν στην κοινωνία με εντιμότητα και ήθος. Αυτοί οι άνθρωποι ή οι θεσμοί να υπάρχουν και στις μέρες μας; 

Οι νέοι μας να τα γνωρίζουν αυτά άραγε; Οι τελευταίες γενιές να τα γνωρίζουν αυτά άραγε; Αν η απάντηση είναι θετική, τότε γράψτε λάθος σε αυτό το άρθρο. Αν όμως η απάντηση που δίνετε είναι αρνητική, τότε αν δε φταίει και το σχολείο, τι φταίει; Η δικαιολογία με την τηλεόραση έχει κουράσει πλέον. Αν ο κάθε τηλεθεατής είχε την σωστή κρίση, θα έκλεινε το κουτί που είχε μπροστά του και ούτε επιρροές θα είχε, ούτε τον μίμο θα έκανε. 

Φταίνε τα γήπεδα λοιπόν ή η παιδεία μας;